Cathleen en Lola zijn gearriveerd in hun vakantiewoning. Bij mijn binnenkomst schiet Lola weg. Haar hele houding is gespannen, zeer alert, klaar om verder weg te schieten bij een minste beweging van mij. En tóch wil ze heel graag dichterbij komen. We gaan zitten en Lola komt direct aan mijn schoenen ruiken. Dat vind ik een goed teken. Ik besluit haar de ruimte te geven en blijf rustig zitten.
Dan wordt mijn broek geïnspecteerd en warempel al heel snel mijn handen. Ze durft haar poten op mijn benen te zetten en gaat vervolgens mijn gezicht afsnuffelen. Ook mijn haren en oren worden meegenomen. Zelfs bovenop mijn hoofd wordt druk gesnuffeld. Ze werkt zeer intensief en vol overgave. Geweldig, ze zit helemaal in haar ontdekkingsreis. Ik blijf bij mezelf, heb geen intentie om haar aan te halen en zit rustig waar ik zit. Ik wil niet onverwachts bewegen, want dan kan ze schrikken. En dan komt ze weer terug naar mijn gezicht, legt een poot op mijn schouder en het ijs is gebroken.
Waarom zo’n uitgebreide besnuffeling? Ik vind het heel belangrijk dat een hond de tijd krijgt tijdens een begroeting om te doen wat voor hem of haar belangrijk is. Zeker een hond die nogal wat heeft meegemaakt in haar leventje. Het gaat hier immers niet om mij, het gaat om haar. Dat zij zich veilig voelt bij hetgeen er gebeurt en de mensen die er zijn. Dat doe ik nu door haar de ruimte te geven en te laten snuffelen. En doordat ze zelf de afstand kan bepalen en het tempo van nader tot elkaar komen, krijgt zij de ruimte haar eigen grenzen aan te geven. Wat weer een stapje is in haar zelfvertrouwen. Het is zo mooi om te zien dat het werkt. Zo iets eenvoudigs en er ontstaat meteen rust. Net alsof er een knopje omgaat.
