Dat ze bij ons bleef stond buiten kijf. Maar…we moesten wel iemand zoeken die ons kon helpen met de juiste aanpak. We hadden al gemerkt dat een strenge benadering het tegenovergestelde zou gaan betekenen. Dat was iets wat we zeker niet wilden. In Mei 2016 moesten we onze boxer van 13 ½ jaar toch nog onverwacht in laten slapen. Verdrietig, maar we troostten ons met de gedachte dat we al die jaren plezier met elkaar hadden gehad! We waren vastbesloten om geen nieuwe hond meer te nemen.
Dit was onze derde en laatste boxer! Uiteindelijk kwamen we al een beetje op leeftijd en om weer een boxerpup op te voeden, was een beetje teveel van het goede vonden we.
Nog geen maand later vonden we het maar stil in huis en……het bleef ook zo netjes! We misten ook de wandelingen naar het bos en het sociale contact! Nee, dit paste niet bij ons. We vroegen de fokker van onze twee laatste boxers of ze eens uit wilde kijken naar een boxer die een nieuw huis zocht. Zij was toch meer thuis in de “boxerwereld”en kon beter het kaf van het koren scheiden. Ze vond een teefje van 3 ½ jaar die door haar fokker terug gekocht was om mogelijk nog een nestje met haar te fokken. Door omstandigheden ging dat niet door en zo belandde onze Lies nog 3 mnd. in de kennel. Na 3 reuen moesten we even wennen aan een teefje maar dat was voor ons geen reden om geen contact op te nemen. Niet veel later waren we in Brabant om kennis te maken met onze “ nieuwe” huisgenoot.
Misschien hadden evt. andere nieuwe baasjes dit ongeleide projectiel niet mee naar huis genomen, maar wij zagen een ontzettend lieve, enthousiaste en aanhankelijke hond. We namen haar mee.
Een hond uit de opvang heeft altijd een verleden en als nieuwe baas weet je daar niets tot weinig van. Zo ontdekten we ook haar “rare” streken. Gewoon uitlaten kon bijna niet want ze sjorde ons bijna finaal de straat over. Bij de kleinste “ trigger “ kreeg ze het zomaar in haar hoofd om wild en lelijk in je broekspijp te gaan hangen of je jas kapot te scheuren! En…dat was zeker geen spielerei!! Het leek meer op het trainen met een pakwerker! Als er visite kwam moesten we haar echt apart zetten, anders kon de visite nergens gaan zitten zonder haar uitbundige opdringerigheid. Nu zijn boxers van nature erg enthousiaste honden en hebben we al 35 jaar ervaring met ze, toch zat er op deze geen “stopknop”.
Via de fokster van Lies kregen wij het mailadres van Ingrid. We namen contact met haar op. Toevallig woonde ze niet eens zo heel ver bij ons vandaan. Na korte tijd kwam ze bij ons thuis en maakte kennis met Lies. Ze schatte de situatie in en luisterde goed naar onze wensen. Die waren niet extreem en bij een pup goed aan te leren, maar dit was een ander verhaal! Lies was behoorlijk onzeker en vond dat zij overal de leiding in moest nemen. Haar gedrag zou veranderen als ze zich veilig bij ons zou voelen. Dat zou zeker gaan gebeuren maar zou ook veel tijd gaan vergen. En… wij moesten natuurlijk ook consequent blijven! Daar hadden we geen moeite mee.
Nu zijn we bijna 7 mnd. later. Lies is inmiddels gesteriliseerd en ontpopt zich tot een normale opgevoede hond! De visite kan na even begroet te zijn gewoon gaan zitten en in het bos kan ze zomaar een eindje los met je meewandelen. Het aan de lijn trekken is tot een minimum beperkt. Ja, zomaar ineens in een greppel duiken omdat je dacht daar een muis te ruiken, hoort er wat ons betreft bij. Het blijft een nieuwsgierige, speelse boxer! Ze zal best af en toe eens een terugval krijgen, maar we zijn blij dat we de hulp van Ingrid hebben ingeroepen. De aanwijzingen die we van haar kregen hadden we zelf nooit kunnen bedenken, maar hebben voor Lies geweldig gewerkt. Wat we eigenlijk al in het begin zagen….het is een scheet van een hond. We hopen dat we nog lang plezier van haar mogen hebben! Ingrid, dank je wel!
Hans en Marion Moerland & Lies
