Op 9 juni 2018 is Drup toegekomen in Eindhoven vanuit Spanje. Hij was toen de enige hond die niet uit zijn bench durfde komen, uiteindelijk hebben ze zijn bench moeten ontmantelen.
Toen Drup zijn riem om kreeg, ging hij plat op zijn buik liggen en dat was het. Ik heb hem naar de auto moeten dragen. Eenmaal thuis gebeurde juist hetzelfde toen hij uit de auto kwam.
Binnen bij ons was hij wel iets nieuwsgieriger en wandelde een beetje rond. Die nacht ben ik bij hem op de zetel blijven slapen (nu slaapt hij bij ons op bed maar toen dachten we nog anders).
's Ochtends ben ik buiten geweest met Drup met stukjes vlees in mijn hand om hem zo toch een paar meter te laten stappen. Zo heb ik dat dan opgebouwd en steeds dezelfde wandeling in het parkje achter ons om Drup wat zekerder te maken.
Hij had ook enorme verlatingsangst.
Beetje bij beetje gingen de wandelingen iets vlotter (nog steeds onder begeleiding van eten). Alhoewel hij van veel geluiden en mannen ....schrik had en naar huis sloop. Toch dacht ik dat alles stilletjes beter ging.
Toen deed Drup zich pijn aan zijn achterpoot en wantrouwde hij me zo dat hij niet meer binnen wou komen. Hij wou niet meer in één ruimte zijn met mij en had enorme schrik van me. Mijn hart brak in duizend stukjes en ik had zo een medelijden met dat bange hondje.
Op dat moment realiseerde ik me dat ik hulp nodig had, want ondanks dat ik al een paar honden heb gehad en een paar hondenscholen heb doorlopen, realiseerde ik me dat ik niet wist hoe ik Drup moest begeleiden.
Ik ben dan op internet gaan zoeken naar psychologen tot ik ineens op facebook iets voorbij zag komen van Ingrid. Via Google ben ik alle info die ik kon vinden over haar gaan lezen. Ook had ik al via facebook de vraag gesteld of ze tot in België kwam. Uiteindelijk hadden we een telefonisch contact en kon ik al mijn angsten kwijt i.v.m. Drup en ook vertellen wat ik wou, namelijk een blije hond. Ingrid luisterde, stelde vragen en gaf uitleg over haar werkwijze. De puzzelstukjes vielen op zijn plaats, dit was wat ik zocht!! Begeleiding van Ingrid met onze Drup en zijn mogelijkheden in combinatie met mijn mogelijkheden.
De eerste ontmoeting gingen we ook direct wandelen en toen zei Ingrid dat Drup wel aan de lijn liep, maar dat er weinig tot geen verbinding was via de lijn. Ik moest al eerst en vooral ophouden met steeds eten te geven tijdens de wandeling en me meer bewust worden van de band tussen ons. Tijdens de volgende sessies heb ik geleerd om vanuit de hond te werken. Zien hoe Drup alles ervaart en reageert. Kan hij dat aan of is het misschien nog te veel? Drup op een vriendelijke manier iets te vragen en niet gewoon te bevelen (zoals bij de vroegere hondenscholen).
De sessie die ik superinteressant vond is die over lichaamstaal. Eindelijk leerde ik via kleine veranderingen in Drup zijn houding zien dat het teveel werd, dat hij extra ruimte nodig had of dat het niet goed ging komen. Of dat hij wel wat angst had voor het nieuwe maar toch met mijn steun verder kon. Ingrid maakte me tijdens onze gezamenlijke wandelingen bewust van de kleine signalen die Drup gaf.
Heel verwonderd ben ik dat Drup en ik zo een intense band hebben opgebouwd. Hoeveel meer vertrouwen Drup in mij gekregen heeft en in zichzelf. Zalig om hem buiten vrolijk voor me uit te zien huppelen, te zien dat hij dichter bij me komt lopen als hij onzeker wordt. Soms wordt het hem nog wel eens te veel en wil hij alleen maar naar huis. Dat is dan ook ok.
Zalig om Drup te zien spelen, zo blij als hij me komt uitdagen om te spelen. Dat deed hij eerder niet. Ik heb heel veel kunnen loslaten van wat ik verlangde van Drup en geleerd om Drup Drup te laten zijn. Het was een hele intense periode maar met een fantastisch resultaat.
Kristine & Drup
