Ik wilde mij specialiseren in het begeleiden van mensen die een hond uit het buitenland hebben geadopteerd. Waarom? Omdat deze honden in een totaal andere wereld terechtkomen, tijd en rust nodig hebben om zich te kunnen aanpassen, vaak een rugzak hebben en de baas niet altijd weet hoe hij dit goed kan begeleiden.
Maar ik kom erop terug. Elke hond kan een rugzakje hebben/krijgen. Ook de schattige pup die je in Nederland haalt bij een kennis die een nestje heeft. Of de hond die je bij een erkende fokker koopt. Of de hond die je uit het plaatselijke asiel haalt, met alle informatie erbij en waarop je goed voorbereid denkt te zijn.
Het afgelopen jaar heb ik allerlei honden, van fokhonden tot straathonden, van pups en pubers tot volwassen honden, van buitenlanders tot Nederlanders, uit het asiel of via herplaatste opvang en hun baasjes begeleid.
Het is helemaal niet zo dat elke buitenlandse hond veel heeft meegemaakt en daardoor een rugzakje heeft. Het is helemaal niet zo dat elke Nederlandse hond niets heeft meegemaakt en geen rugzakje heeft. Elke hond kan in zijn leven beschadigd raken. De redenen daarvoor zijn talloos. Van een zwerversbestaan dat jaren duurt tot een gebrek aan socialisatie in de eerste levensmaanden en van mishandeling en nare ervaringen in een asiel tot verwaarlozing omdat de baasjes geen tijd hebben voor de hond.
Wat ik probeer duidelijk te maken is dit: de bazen met wie ik werk hebben een hond genomen uit liefde en hebben zich over het algemeen goed voorbereid, en tóch lopen ze vast. Toch weten ze niet hoe ze hun hond in bepaalde situaties goed kunnen begeleiden. Toch lukt het hen niet de hond te geven wat hij nodig heeft om ontspannen met een situatie te kunnen omgaan. Toch kunnen ze niet voorkomen dat de hond angstig is in bepaalde situaties en/of uitvalgedrag vertoont.
Dit zijn bazen die wisten dat ze problemen konden verwachten en dachten het aan te kunnen, maar alsnog zijn vastgelopen met hun hond.
Ja, daar zitten ook hondeneigenaren bij die met alle goede intenties een hond uit het buitenland hebben geadopteerd, juist omdat ze denken dat deze honden zo sociaal zijn met andere honden, de hondentaal goed kennen. Ze zijn zich bewust van de problemen die er kunnen zijn als de hond waarschijnlijk voor het eerst van zijn leven in een huis woont. En toch lopen ze vast, krijgen ze weinig tot geen contact met hun hond en is er op gebied van verbinding en vertrouwen nog een hele weg te gaan.
Ik ben immens blij dat al deze mensen kiezen voor hun hond en hulp zoeken. Dat ze zich bewust zijn wat er gebeurt en beseffen dat het op deze manier niet fijn is. Voor de hond niet en voor henzelf niet.
Ik heb respect voor deze mensen, want vaak hebben ze al zoveel geprobeerd en krijgen ze alsnog verwijten en veroordelingen uit hun omgeving: “Ja, dat kon je toch verwachten bij een zwerfhond?” Of: “Waarom heb je dan geen pup genomen, die kan je zo opvoeden zoals je zelf wilt.” Of: “Hij zat toch niet voor niets in het asiel.” Of: “Je kunt niet iedere hond redden.”
Wie zijn wij om een oordeel te hebben hierover? Weten wij hoeveel liefde en energie deze mensen al hebben geïnvesteerd? Hoeveel verdriet het de baas doet om te ervaren dat de hond geen contact wil maken, te zien dat de hond niet gelukkig is, te ervaren dat de hond bang is of agressief wordt….
Ik heb waardering voor deze mensen, om hun lef, de moed om hulp te vragen, omdat ze het zo graag anders willen voor hun hond en voor zichzelf.
Uit liefde.
Ps. Ja er zijn ook hondenbazen die een hond nemen en niet voldoende zijn voorbereid of geïnformeerd over wat het samenleven met een hond inhoudt. Ondertussen zijn ze wel veel van de hond gaan houden en ook deze mensen zoeken hulp, omdat ze gewoon niet meer weten hoe ze nu verder moeten en de hond wel willen helpen. Ook voor deze mensen respect, omdat ze zien dat een dier geen wegwerpartikel is of een artikel dat je zo maar kunt inruilen.
