Happy kwam een week bij ons logeren. Ook voor mij best een beetje spannend. Hij is hier wel eerder geweest, maar dan met zijn baasje. Wat gebeurt er als hij alleen in mijn roedel komt? Wordt het mens-contact dan minder, ben je hem kwijt? Gaat hij zich erg richten op Rakker en Loeki? Hij leeft nu samen met een mens, niet met andere honden. Hij is wel erg op honden gericht, ziet ze al in de verte, reageert er sterk op, zij reageren ook op hem. Maar spreekt hij de hondentaal goed? Of is hij nog zo puur in zijn reacties dat mijn honden misschien overdonderd zijn? Gaat hij zich volledig op mijn honden richten of blijft er verbinding met mij, samenspel?
Ik neem je mee in onze belevingen. Wat er gebeurde, wie welke actie deed en mijn respons. Het werd namelijk een hele leuke week. Ook voor mij. Ik ontdekte opnieuw dat het ‘verstaan’ van honden voor mij zo vanzelf gaat. Ongeacht of het mijn eigen of de logeerhond betreft. Ik luister, ik voel. Ik zoek naar waar ik verbinding kan maken, wacht, observeer, ben er. En vanuit die basis komt er een antwoord. En dat antwoord komt van binnenuit bij de hond. Het is als het ware de aansluiting vinden.
Ik ga een paar bijzondere ervaringen delen. Ik heb er stukjes tekst over geschreven, dan kan je mee genieten. En wellicht helpt het om nog meer inzicht te krijgen in de belevingswereld van een hond uit het buitenland.
Een adoptie-zwerfhond uit het buitenland kan veel meegemaakt hebben. Afhankelijk van de leeftijd waarop ze geadopteerd worden, gaat er een heel verhaal aan vooraf. Wij weten niet wat ze hebben meegemaakt, hoe vaak ze met geweld zijn weggejaagd, of ze lang bij de moederhond zijn geweest of al heel vroeg zelfstandig moesten functioneren. Of ze hondenvriendjes hadden of alleen waren. Of ze in huiselijke kring hebben geleefd en later gedropt zijn op straat. Of dat ze als pup al moesten zien te overleven. Feit is dat ze daar geleefd hebben en nu komen ze naar ons. De overgang naar hier is groot, het leven binnen 4 muren, de andere geuren, geen mogelijkheid meer tot vluchten, aan een lijn lopen, veel mensen, andere geluiden. Dit is veel, heel veel. En dan ook nog mensen die je willen aanraken, knuffelen, terwijl je overdonderd bent door alles…. Ze komen in een geheel andere wereld.
Tijdens mijn werk kom ik situaties tegen die heftig zijn. Waar mensen verwart over zijn, ook frustratie over kunnen hebben, verdriet. En na lang en hard werken zijn ze vastgelopen. Ook al hebben ze jarenlang ervaring met honden en weten ze veel over positief trainen en opvoeden. Het zijn situaties waarin men zich ook zelf onbegrepen voelt, verdwaald.
Het zou zo fijn zijn als je hier niet in terecht hoeft te komen.
Even wat feiten: Happy komt uit Roemenië en is met 5 maanden geadopteerd. Hij was daar een verwilderde hond. Niet zwervend op straat waar ook mens-contacten zijn, maar zwervend aan de rand van de wildernis. Zeer angstig voor alles, echt alles. Mensen had hij waarschijnlijk nog nooit gezien, laat staan dat hij ze vertrouwde. Honden kon hij iets beter mee communiceren, wel zag je dat hij weinig ervaring had in hondentaal.
Hij heeft in zijn ruim twee jaar in Nederland prachtige stappen gemaakt, stapje voor stapje, elke keer weer iets meer. Zijn mens heeft hard met hem gewerkt, verschillende trainingsmethoden opgezocht en uiteindelijk het Traject Bewust Leiderschap doorlopen bij Ingrid Timmermans. Dus Happy was bekend met mij en mijn honden. Er zijn sinds zijn komst in Nederland veel dingen veranderd. En sommige dingen vragen nog steeds de aandacht, want het leren is niet klaar bij Happy. Er zijn angstige reacties, overcompenseren, soms honden die naar hem uitvallen en áls hij mensen eenmaal leuk vindt, wil hij ze héél erg graag enthousiast begroeten en de ontvangst regelen.
Rakker: een zwerfhond uit Griekenland en waarschijnlijk een ‘terrashond’, want in het begin liep hij tijdens wandelingen naar iedereen toe, ging voor ze zitten en bedelde zeer charmant. Hij was bang voor bezems, stokken, harde geluiden. Hier in het dorp lopen vond hij eng, een vuilcontainer was een draak en een brommer was zeer bedreigend. Hij was ook erg zelfstandig, ging gewoon zijn eigen gang. Jachtinstinct was goed ontwikkeld, hem loslaten was toen nog geen optie. Nu is hij de rust zelve, de meest stabiele hond die ik ooit heb gehad. Zeer sociaal in zijn contact naar mens en hond en ook al staan er reeën op 5 meter afstand, hij zoekt connectie en blijft bij me. Wel wil hij graag rust in de roedel hebben en zal dit ook duidelijk maken naar een andere hond.
Loeki: een zwerfhond uit Roemenië die zeer angstig en onzeker was. Ze maakte geen contact, kromp in elkaar bij te snelle bewegingen, stemverheffing of je energie iets verhogen was al te veel. Als ze iets spannend vond wierp ze zich neer en bleef zo liggen. Nu is ze een eigenwijze dame, zelfverzekerd, weet haar boontjes te doppen en werpt zich niet meer neer, tenminste niet uit angst. Ze is de deugniet, de uitdaagster, lokt gedrag uit bij anderen en er dan onschuldig bij gaan zitten. Nog steeds maakt zij stappen voorwaarts, zo mooi om te zien hoe haar vertrouwen in de wereld nog toeneemt.
Zo, nu ken je de spelers van dit verhaal. De avonturen volgen.
