Happy kwam in de namiddag bij ons. Ik haalde hem op en na een korte wandeling met de drie honden gingen we gevieren de auto in. Deze auto was nieuw voor Happy, en dit gaf stress. Hij ging plat op de achterbank liggen, hijgen en keek niet op. Rakker zat naast hem en hield gepast afstand. Het was een uurtje rijden, dat vond ik te lang voor Happy. We zijn halverwege gestopt en zijn een stukje gaan lopen, ergens op rustige zandpaden. Happy aan een lange lijn en gaan, gewoon gaan. Hij mocht zijn ding doen, samen met Rakker en Loeki, want gosh wat was dit allemaal spannend voor hem. Met het ‘laten gaan’ gaf ik hem ruimte om de spanning uit zijn lijf te krijgen.
Na een kwartier wandelen kwam er meer rust. Ik had contact met hem, hij kwam af en toe terug rennen en tikte dan even met zijn snuit tegen mijn hand aan. Big smile op zijn gezicht, enorm in zijn sas met Loeki. Dus daar ging hij weer, spurt naar Loeki en ik een klap in mijn schouder, want na 8 meter zat er een einde aan de lijn…. Daar moesten we wat aan gaan doen, want zo wandelen is niet fijn.
Allemaal weer in de auto en nog een klein stukje naar huis. Hier is hij al eerder geweest, dus huis en tuin zijn hem niet geheel vreemd. Toch heb ik hem bij betreden van de achtertuin (ik kom via een poort achterom binnen) eerst nog even aan de lijn gehouden. Zo kon ik zien of hij het erg spannend vond (trekken en achter Loeki aan willen racen) of dat hij rustig wilde gaan snuffelen. Dit laatste was het geval en ik liet hem los. Met grote sprongen, neus aan de grond, verkende hij de hele tuin. Hij zag ons niet meer, zelfs Loeki was niet interessant voor hem. We hebben hem lekker zijn gang laten gaan en zijn alvast naar binnen gegaan, wel de buitendeur open latend. Na zo’n 10 minuten kwam hij aangelopen, beetje lage houding, beetje schrikachtig. Nu wilde hij wel naar binnen, maar dan moet je een deuropening door en daar staan 2 andere honden en je bent alleen. Ik ben naar buiten gegaan, waarop hij eerst even van me weg liep. Ik ben wat door de tuin gaan lopen en ja, daar kwam hij, ging met me meelopen. Wat ga jij doen? Ik heb even contact gemaakt, hem zacht aangeraakt en we zijn samen naar binnen gelopen.
Rakker en Loeki hielpen mee, geloof maar dat ze aanvoelden dat hij het spannend vond. Hij keek een beetje schichtig naar hun, ze keken beide weg. Hij wilde langs ze lopen, ze draaiden zich om en hij kreeg de ruimte. Hij nam een soort van sprong naar de woonkamer, overal snuffelen, mand, kussen, speeltjes, toen de vensterbanken, tafeltje, bank. En weer terug. Nog een rondje. Wij stonden in de keuken (open keuken, zicht op de woonkamer) en na een paar rondjes ging hij zich op ons richten. Rakker en Loeki vinden hier alles normaal, zijn volledig ontspannen. Hij keek naar hun, naderde wat, keek wat ze deden. Je zag hem gewoon anders gaan ademhalen, zijn houding werd losser, hij ging even zitten, observeren.
En toen kwam het moment van eten. Happy had eerder naar Rakker laten zien dat hij fel kan zijn op ‘zijn eten’ en dat hij de confrontatie aan durft te gaan. Ik wilde alle drie de honden heel graag gezamenlijk in de keuken laten eten, ieder hun eigen plek, op voldoende afstand van elkaar. En aan mij om Happy veiligheid te geven, dat hij zich niet bedreigd voelde door Rakker. En om tevens duidelijkheid aan Rakker en Loeki te geven, want ook voor hen was het anders.
Dus Loeki en Rakker kregen hun eten rechts, en Happy kreeg zijn etensplek links in de keuken. En ik stond in het midden : ). Dit hield in dat zodra Rakker of Loeki klaar waren met eten (Happy was iets langzamer) ik de ruimte beschermde die Happy nodig had om ontspannen te kunnen blijven. Je zag gewoon dat als Rakker zijn hals uitrekte om te ruiken wat Happy at, dit spanning veroorzaakte bij Happy. Mijn taak om Rakker duidelijk te maken dat er meer afstand nodig was. Ik verzette mijn been iets richting Rakker, waarop hij een stapje terug nam.
En wat ik zag gebeuren was dat Happy vertrouwen kreeg, vertrouwen in mij dat ik voor hem zorgde, hem begreep, en vertrouwen in de situatie. Ik zag zijn poten ontspannen (hij stond in sluiphouding), zijn rug werd langer en soepeler. Hij hield Rakker niet meer in de gaten, zijn oren waren naar voren gericht, op zijn bak, zijn eten en hij was alleen met zijn eten bezig. Hij reageerde wel toen ik bewoog, keek op. Daar was de verbinding, en ja, hij at weer verder en liet het los. Vanaf dat moment was het duidelijk. Er is verder geen probleem geweest rondom eten. Happy kwam zelfs dichter bij Rakker zitten tijdens het klaarmaken van hun eten. Zonder spanning, zonder zich bedreigd te voelen.
