Commando’s, roepen, lokken, duwen…. Niets werkte…. Hij ging met zijn volle gewicht tegen de muur of deur hangen en gaf niet thuis, sloot zich volledig af. Dat volledig afsluiten gebeurde ook in andere situaties waarin hij het gevoel had te worden gedwongen dingen te doen die hij niet wilde. Misschien ken je die verschrikkelijke foto’s van honden die als een hoopje ellende in een hoekje van een shelter in Roemenië of zo zitten. Die alle hoop hebben opgegeven. Het lijf is er nog wel, maar de geest is ergens anders… Zo kon Belco er ook bij zitten.
Ik stuitte op het traject bewust leiderschap van Ingrid Timmermans. Een traject dat is gericht op zien, voelen, ervaren en verbinden. Er zijn voor je hond. Veiligheid bieden, rust creëren. Dat sprak me enorm aan.
Hij begon zijn leven bij mensen in huis, maar toen ze hem zat waren, zetten ze hem op straat en moest hij zien te overleven. Dat lukte hem een aantal jaren dankzij mensen in zijn wijk die hem voerden en in de gaten hielden. Hij werd enkele keren opgepakt door de hondenvangers, naar het dodingsstation in Skopje gebracht en weer vrijgekocht. Op een dag werd er alarm geslagen: Belco was neergeschoten en verdwenen. Veel mensen gingen op zoek en hij werd gevonden, net op tijd, want zijn wonden waren al ernstig ontstoken. Hij werd geopereerd en moest weer leren lopen.
In die tijd werd mijn hulp ingeroepen: ze wilden hem na herstel niet terug op straat zetten en aangezien niemand in Macedonië hem wilde adopteren, hoopten ze dat ik (via mijn stichting Angel’s Choice) een goed thuis voor hem kon vinden. In een paar maanden tijd waren er verschillende gegadigden, maar steeds ketste de adoptie af om uiteenlopende redenen die niets met Belco zelf te maken hadden. De laatste keer had ik het transport al geregeld en omdat hij niet langer kon blijven waar hij zat, kwam hij in november 2015 naar Nederland.
Voor de eerste weken had ik opvang voor hem en net voor kerst 2015 haalde ik hem op in de hoop snel een baasje voor hem te vinden in mijn eigen buurt. In februari 2016 maakte ik een indringende foto van hem en die liet ik aan een sjamaniste zien. Zij zei: Belco wil weten of hij mag blijven.
Hij is gebleven en vanaf dat moment stond ik mijzelf toe om me aan hem te hechten.
Belco liep keurig aan de lijn, sliep netjes in zijn mand op kantoor en ’s nachts in een hemelbed op de slaapkamer. Een van de eerste dagen pikte hij een groot stuk kaas van het aanrecht, maar toen hij doorhad dat hij iedere dag genoeg in zijn bak kreeg, was het aanrecht niet meer interessant voor hem. Met mijn andere hond Angel ging het vanaf de eerste dag goed. Geen onvertogen blaf is gevallen.
Ik merkte dat hij fel reageerde op bepaalde fietsers, mensen in donkere kleren of met een hoed op, grote zwarte auto’s en aanhangers die een bepaald geluid maken. Dat vond ik vervelend. Mensen zouden kunnen denken dat Belco geen lieve hond is, want als hij uitvalt, ziet hij er zeer gevaarlijk uit. Ik weet natuurlijk dat hij dat niet is, maar dat is lastig uitleggen als mensen zich meteen al een ander beeld van hem vormen. Soms waren mensen bereid af te stappen of stil te staan en dan liep hij aarzelend op hen af en liet zich ook aaien. Ik vond hem lief en aandoenlijk, maar ook zeer afstandelijk. Moeilijk om contact met hem te krijgen. Moeilijk om hem bepaalde dingen niet c.q. wel te laten doen. Zo was het bijvoorbeeld altijd een strijd om hem uit de bijkeuken te krijgen als ik weg moest. Dat had hij altijd goed in de gaten en iedere kans die hij kreeg om de tuin in te gaan, pakte hij met vier pootjes aan. Eenmaal buiten wilde hij natuurlijk niet naar binnen. Dus het was de truc om te voorkomen dat hij de bijkeuken inglipte als ik weg moest. Maar ja, als je haast hebt, je handen vol met spullen… hup, dan stond hij al weer daar. Commando’s, roepen, lokken, duwen…. Niets werkte…. Hij ging met zijn volle gewicht tegen de muur of deur hangen en gaf niet thuis, sloot zich volledig af. Dat volledig afsluiten gebeurde ook in andere situaties waarin hij het gevoel had te worden gedwongen dingen te doen die hij niet wilde. Misschien ken je die verschrikkelijke foto’s van honden die als een hoopje ellende in een hoekje van een shelter in Roemenië of zo zitten. Die alle hoop hebben opgegeven. Het lijf is er nog wel, maar de geest is ergens anders… Zo kon Belco er ook bij zitten.
Met Angel had ik direct na haar komst verschillende cursussen gedaan bij een hondenschool van Martin Gaus. Angel is half border collie en is van nature erg op haar baasje gericht. Vindt het heerlijk dingen samen te doen. Klikker en koekjes als beloning gebruikte ik alleen tijdens de eerste lessen, want daarna waren die niet meer nodig. Dus we vlogen met vlag en wimpel door alle cursussen heen. Inmiddels was de hondenschool opgeheven en moest ik voor Belco – gelukkig – op zoek naar een andere hondenschool. Ik stuitte op het traject bewust leiderschap van Ingrid Timmermans. Een traject dat is gericht op zien, voelen, ervaren en verbinden. Er zijn voor je hond. Veiligheid bieden, rust creëren. Dat sprak me enorm aan.
Al tijdens het traject zag ik kleine veranderingen, merkte ik dat ik meer contact met hem kreeg, dat hij goed reageerde op mijn lichaamstaal en later ook verbale taal. Er ontstond een band, er was echt contact. De uitdrukking in zijn ogen en van zijn hele lijf veranderde. Niet van de ene op de andere dag. Niet van de ene op de andere week, maar heel langzaam.
En die verandering ging door na het traject. Er was een ontwikkeling in gang gezet die bleef doorgaan. Nu nog steeds, na een jaar, is er verandering. Belco is geen hond om trucjes te trainen. Voor een koekje doet hij niets. Op commando doet hij niets. Als hij nu iets doet, doet hij dat omdat hij het wil doen. En hij blijft me verbazen. Als ik Belco en Angel eten geef, is hij meestal de eerste die gaat zitten. Zonder dat ik iets hoef te zeggen. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe dat is gekomen. Van Angel afgekeken? Ik heb het in ieder geval niet met hem geoefend.
Als ik wegga laat ik beide met een gerust hart de bijkeuken inlopen. Als ik mijn schoenen aan heb loop ik terug naar de keuken en meestal lopen ze allebei al vanzelf mee naar de keuken. Hij onderneemt geen enkele poging om in de bijkeuken te blijven of naar buiten te glippen.
Een heel enkele keer zit hij nog als zo’n zielig hondje in een shelter, maar dan hoef ik zijn naam maar te zeggen en hij komt eruit.
Net hoorde ik hem blaffen in de tuin. Ik ging kijken, maar zag hem niet. Ik riep zijn naam en ritsel ritsel…. daar kwam hij kwispelend aan. Een aai over zijn bol en hij ging rustig liggen.
Laatst zat ik op kantoor en voelde ogen in mijn rug prikken. Ik keek om en hij lag met zijn kop op de rand van zijn bankje naar mij te kijken. Hij bleef naar me kijken, met die prachtige kijkers van hem. <3
Gezien zijn verleden (er is meer gebeurd dan ik ooit zal weten) zijn er nog steeds dingen die hij eng vindt, waardoor hij wil uitvallen, maar ik zie 99 van de 100 keer wanneer dit gaat gebeuren en kan zo een uitval voorkomen.
Ik ben blij dat hij door omstandigheden (ongepland) bij mij is gekomen en dat ik dankzij de goede begeleiding van Ingrid het leven voor hem een stuk fijner heb kunnen maken. Ik heb ook veel van hem geleerd, want hij is heel goed in het voorhouden van een spiegel.
Adrie, Belco & Angel
