Het is juni 2018 en ik ben wanhopig. Heb er geen vertrouwen meer in dat dit nog goed komt. Ik ben een en al stress en gespannenheid. En met Asha is het niet veel anders gesteld. Het traject met Ingrid is onze strohalm. Dan heb ik alles geprobeerd wat binnen mijn mogelijkheden ligt. Zo bang dat het niet gaat lukken en ik Asha zal moeten afstaan.
Nu is het november 2019, zijn we bijna anderhalf jaar verder. En wat ziet onze wereld er een stuk zonniger uit. 16 sessies, twee volledige trajecten met Ingrid, en alles is anders!
Wat hebben we daar hard voor moeten werken. Beetje bij beetje groeiden we naar elkaar toe, werden we closer met elkaar. Kwam ik tot het besef dat Asha tóch niet alle andere mensen op de wereld leuker en liever leek te vinden dan mij. Zag ik haar ogen rustiger worden, luisterde ze beter naar me, werd ze minder springerig en happend naar bezoek.
Bezoek dat ik al maanden afhield omdat ik het niet aandurfde met Asha.
Haar bijtgedrag in alles waar maar in te bijten en te knauwen viel, nam af naarmate ze rustiger werd.
Geen geworstel meer op straat om haar tot rust te krijgen, niet meer allebei over de rooie gaan van frustratie.
Zelf werd ik ook rustiger, kreeg meer vertrouwen in mijzelf. Wist duidelijker wat ik wel en niet wilde, werd minder aarzelend. Niet meer bang dat ze in mijn rug zou springen als we omkeerden.
Een verademing was het toen wandelingen van 20 minuten een tijdlang ook oké bleken te zijn. Dat was te overzien, het gaf ons allebei rust. Alhoewel het gevoel van méér te moeten op de loer bleef liggen. Meer oefenen, langere wandelingen maken, omdat er nog steeds een stemmetje fluisterde dat ik Asha anders tekort deed. Terwijl ik wist dat het niet klopte!
Wat ik nóg duidelijker ben gaan zien is dat Asha, met haar toch wel stoere berghonden uiterlijk, vanbinnen een gevoelig en angstig hondje is dat snel overprikkeld raakt. Ze soms bang is voor dingen die, in mijn ogen, nauwelijks naam mogen hebben, maar er dus wel zijn. Dat wilde ik nog wel eens uit het oog verliezen als ik zag hoe energiek, driest en eigenzinnig ze ook kan zijn.
Ook mijn eigen angsten en onzekerheden ben ik in het traject fors tegen gekomen. Het allemaal zo goed willen doen, mijn faalangst, de onzekerheid bij de opmerkingen en adviezen op de buurt. Het is net als met voetbal, iedereen schijnt er verstand van te hebben!
Steeds opnieuw was er dan Ingrid die het aanhoorde, me begreep en aanwijzingen influisterde. Me de moed niet liet verliezen als ik weer eens in tranen was. Mijn mails las en steeds snel reageerde.
Me het gevoel gaf dat ik het niet alleen hoefde te doen.
En toen begon het tweede traject. Want ondanks het feit dat we reeds veel stappen hadden gezet, lag daar nog steeds het probleem met de auto. Al een jaar lang durfde ze er niet meer in. Niet meer wandelen in het natuurgebied, niet meer spelen met de honden op de opvang. De wereld was klein geworden.
In alle rust begonnen we aan deze klus.
Goed kijken wat Asha aankon. Vooral niet te snel gaan.
Blijdschap toen ze voor de eerste keer op de achterbank sprong.
Terugval, nieuwe angsten, anticiperen, wegkruipen, niet meer langs de auto willen wandelen, hijgen, kwijlen.
Weer opnieuw beginnen. Opnieuw opbouwen, elke dag opnieuw.
Geduld, geduld, geduld. En vertrouwen houden.
Ook al zakte de moed me vaak in de schoenen.
Tot de dag dat we “opeens” even de oprit op en neer konden rijden.
10 meter vooruit, 10 meter achteruit.
De weken daarna de straat even op en neer.
Ondertussen groeide onze band en het vertrouwen in elkaar.
En toen kwam de grote dag!
Reden we samen naar het natuurgebied.
Weer samen rennen op het fietspad.
Mijn blije, levendige Asha.
Alsof er geen anderhalf jaar tussen zat.
De vorige week was onze laatste sessie met Ingrid.
We hebben het “gevierd” met een wandeling en een fotoshoot in het natuurgebied.
Asha en ik gaan nu samen verder.
En dat kunnen we ook.
Maar wat zullen we je missen Ingrid!
Gielje & Asha
