JB is onze benjamin. Hij is met 4 weken op straat gevonden in Macedonië en kwam daar al snel in een asiel terecht. Hij is daar geadopteerd, maar werd binnen korter tijd teruggebracht. Hij kon niet aan een lijn lopen. Aan de reactie van hem nu te zien is hij daar ook geschopt. Na twee jaar werd hij geadopteerd in Nederland, maar het ging daar niet goed met hem. Toen hij bij me kwam, was hij eerst heel timide. Hij sliep ontzettend veel.
Ik wist dat hij in zijn vorige situatie veel blafte in huis, langs de heg meerende en blafte met alles wat daarbuiten gebeurde. Tijdens de wandeling kon hij nogal uitvallen naar andere honden, fietsers, auto's, joggers. Als hij los was jaagde hij achter fietsers aan, paarden, auto's, vogels.
Na enkele weken hier in huis werd hij meer en meer zichzelf. Wat inhield dat hij uit ging vallen naar andere honden, fietsers, joggers, auto's. Ik heb maandenlang de rust opgezocht. Hem geleerd aan een lijn te lopen. Want dat was wel een dingetje. Zodra hij aan de lijn ging, trok hij vreselijk. Ook het 'volgen' was iets wat totaal niet in zijn belevingswereld voorkwam. Hij ging zodra hij dichter dan drie meter bij me kwam lopen ontzettend in zijn tuig hangen, weerstand van alle kanten en zichtbaar bang. Hij was buiten totaal niet in verbinding met mij, ging volledig zijn eigen gang en had ook altijd haast.
We zijn nu 10 maanden verder en hij loopt heerlijk aan de lijn, loopt naast me op de stukken waar het nodig is en ervaart er ook rust van. We hebben veel meer verbinding en hij loopt ook rustiger. Hij valt niet uit naar fietsers, auto's, brommers en joggers. Andere honden gaat steeds beter. In plaats van vreselijk te blaffen, trekken, hijgen en totaal geen weet meer te hebben van zijn omgeving, begint hij nu een beetje te piepen, blaast wat belletjes, trekt een beetje en vindt het zeker nog moeilijk, maar er is meer en meer contact met mij. Hij let veel meer op wat we samen gaan doen in plaats van zijn eigen grote plan te trekken.
Hij is gek op Loeki, dit is wederzijds. Zijn spel was in het begin afschuwelijk: wild, grof, vol erop. Hij bokste Loeki met zijn pootjes neer en gooide zijn hele lijf vol tegen haar aan, zodat ze elke keer omviel. Dit vroeg keer op keer om begeleiding. Door zijn hoge opwinding duurt het even, maar nu zijn ze aan elkaar gewaagd, is het leuk spel, dagen ze elkaar uit en is het gelijkwaardig.
JB is in alles nogal grenzeloos, maar wat wil je als je zonder moeder, broertjes en zusjes bent opgegroeid? Hij is nu 3 en hij leert nu wat hij als pup had mogen leren. Geeft niks, elke hond, jong of oud, blijft leren. Alles draait om het 'samen doen' en dat ik hem bewust laat worden van de keuzes die hij kan maken. Ook een andere dan hij tot nog toe met veel kabaal heeft gemaakt. Maar dan moet ik hem wel iets bieden wat hem aantrekt om daar voor te kiezen. En dat zijn allereerst geen koekjes, maar veiligheid en bescherming.
