Rakker kwam bij me logeren toen hij vijf jaar jong was en koos er zelf voor te blijven. Hij wilde niet meer naar zijn andere huis. Ik had Tom toen nog, een West Highland White terrier, ondertussen al 12 jaar. Rakker heeft altijd diep respect getoond voor Tom, hield rekening met hem, liep voorzichtig om hem heen. Nu is Rakker zelf 12 en hoop ik dat hij hetzelfde respect ervaart van mij, Loeki en JB.
Toen Rakker bij me kwam wonen was hij bang voor stokken, de bezem, auto's en brommers op straat, vuilcontainers die op de stoep stonden. Hij was gewend vrij en blij overal rond te lopen, achter de paarden in de wei aan te jagen en zijn neus achterna te gaan. Luisteren als er geroepen werd zat er niet bij. Aan een lijn lopen kende hij niet echt. Maar hij leerde snel, wilde alles ook heel erg graag goed doen. Werd nerveus als hij niet precies begreep wat ik vroeg. Dan ging hij gekke sprongen maken. Hij vind het heerlijk om mee op pad te gaan, in de auto, de wereld ontdekken. Spelen deed hij niet, dat had hij nooit geleerd. Iets in zijn bek nemen en dan samen een trekspelletje spelen is nooit gelukt. We spelen door elkaar aan te tikken en dan achter elkaar aan te rennen. Het is magnefique om hem te zien rennen, dan komt de windhond in hem naar boven. Samen met Loeki kan hij gaan cirkelen, ze rennen dan iedere hun eigen grote cirkel naast elkaar, grote glimlach op de bekkies.
Hij is een geweldige coachhond. Heeft al vele mensen en honden mogen helpen. Hij is ongelooflijk sociaal naar mensen en honden en spreekt de hondentaal als geen ander. Van origine komt hij uit Griekenland. En volgens mij heeft hij daar op de terrasjes geleerd hoe hij de mensen in kan palmen en feilloos de nootjes uit de lucht kan vangen ;).
