Loeki was ontzettend onzeker en angstig toen ze bij me kwam. Ze heeft op straat gezworven in Roemenië en is in een dodingsstation terecht gekomen. Daar is ze weggekocht. Ze was al enige tijd in Nederland, maar waar ze verbleef was er te veel onrust voor haar. De eerste weken bij mij heeft ze in een hoek van de woonkamer gelegen, onder de bank, onder bed. Als ze naar me toe kwam en ze vond iets spannend, begon ze te piepen en wierp zich direct op haar rug, ontblote haar buikje en trok haar staartje helemaal aan. Buiten was een ramp. Ze kon niet mee de straat op, dus ik ben de eerste maanden elke keer naar het buitengebied gereden, waar ik haar aan een lange lijn uitliet.
Beetje bij beetje kreeg ze zelfvertrouwen en vertrouwen in mij. Rakker vond ze al snel leuk, wat gelukkig wederzijds was. Ze heeft heel veel van hem kunnen leren. Rakker loopt vol vertrouwen naar mensen toe, wil vooral ook aangehaald worden. Ik zag haar vaak op afstand staan observeren. Ik heb haar nooit gedwongen, haar altijd de vrije keuze laten maken. En door deze ervaringen kon ze bijkomen, vertrouwen terugkrijgen in mensen.
Ze hield niet van aanrakingen. Het heeft 8 maanden geduurd voordat ze bij me op de bank sprong, in de hoek dook en zich daar opkrulde. Na twee jaar kwam ze echt tegen me aanliggen en wilde ze ook aangehaald worden. Ze is nu bijna 8 en vol zelfvertrouwen, loopt zo tijdens de wandeling naar vreemde mensen toe, wil kennis maken. Ze is ongelooflijk 'stevig' geworden. En waar ik twijfelde of ze de wereld wel aan zou kunnen, laat ze mij sinds twee jaar zien dat ze intens wijs, sociaal en stabiel is. Ze neemt meer en meer de plaats van Rakker in als coachhond en doet dat geweldig.
